Het verhaal van Jan Druppel… (n.a.v. de slotwoorden van Prediker)
Jan Druppel was geen druppel …  Nee, want hij was geen apart bolletje water. Hij was gewoon zee. Hij was zelfs maar een heel klein stukje van de zee. Hij was één met de zee. Maar de zon scheen en scheen en het werd heel heet! Het water van de zee verdampte. De zee droogde gelukkig niet helemaal op, maar wel dat stukje van Jan Druppel. Hij verdampte en steeg omhoog en werd een wolk. Nog niets aan de hand: Jan Druppel was nog steeds geen druppel, maar gewoon een stukje verdampt water, één met de wolk, één met alle wolken. De zon verdween achter de wolken. Het werd koud daarboven, heel koud! En wat doen wolken als het koud wordt? Dan regenen ze leeg. Ja, dan regenen ze leeg in … juist: druppels. Pas toen was Jan Druppel een druppel, een losse, aparte druppel. Dat duurde maar heel even. Het duurde de tijd van het leeg regenen van de wolk en dus het terugvallen in de zee. Toen was Jan Druppel gewoon weer de zee …
Ik denk dat God is als die zee. Een zee van alleen maar liefde. En wij mensen zijn de druppels die naar beneden vallen. Even los, even apart van God. Die korte tijd, dat is ons leven. Heel even maar zijn wij Jan Druppel (ons leven een vallende druppel) Daarna zijn wij gewoon weer de zee God.
Zo zou je over het leven van een mens kunnen denken….Een druppel beschenen door de zon, vervoerd door de wind en vallend op de aarde, maar nooit zo diep vallend of hij komt terecht in de onzichtbare maar soms even tastbare hand van God, die alles bestuurt, die over ons waakt, die met ons is, nu en altijd.
Ds. Ruth Thieme